همۀ موجودات دارای مرکز ثقل هستند که تعادلشان با هماهنگی این مرکز ثقل با زمین حفظ می گردد و در این میان خط عمود فرضی رسم شده از مرکز ثقل بر زمین را خط ثقل می نامند.
گفتنی است هر جسمی فقط یک مرکز ثقل دارد و از این مرکز به زمین هم فقط یک خط، بنام خط ثقل، عمود می شود.
جانداران با تکیه بر نقاط اتکاء مختلفی که دارند، تعادل خود را حفظ می کنند. یک صندلی بر روی چهار پایه و یک اسب بر روی دو دست و دو پا و یک سوارکار با نشستن بر روی اسب در حالیکه دو استخوان نشیمن و محل اتصال آنها در تماس با زین است تعادل خود را حفظ می کنند و اگر این تعادل به هم بخورد، آن موجود به حالت نامتعادل تغییر وضعیت می دهد و زمانی که جاندار به حرکت در می آید مرکز ثقل او تغییر می کند.
در حالتهای خاص از اجسام و یا وضعیت سوار بر روی اسب این مرکز ثقل می تواند خارج از جسم قرار بگیرد، مانندگوی توخالی، حلقه آهنی و یا سواری به هنگام مسابقات اسب دوانی و یا پرش.
یک سوارکار زمانی به شکل صحیح بر روی اسب مستقر خواهد بود که مرکز ثقلش تقریبا عمود بر مرکز ثقل اسب قرار گیرد و در هر حالتی که اسب به خود می گیرد، حفظ ثقلی اش منطبق بر خط ثقل اسب باشد؛ خواه این مهم در حالتی که اسب ایستاده و یا روی سطحی صاف حرکت می کند باشد و یا در حال انجام حرکت؛ حرکت سر اسب به بالا و پائین و یا هر نوع انحناء بدن به راست یا چپ، مرکز ثقل اسب را تا اندازه ای تغییر می دهد و مربی اسب (سوارکار) موظف است ثقل خود را در همه حالتها با ثقل اسب هماهنگ کند و فقط در این صورت است که اسب وزن سوارکار را به راحتی تحمل کرده و سوار هم حداکثر بهره برداری را از قدرت اسب می برد.
بگذارید برای درک بهتر این موضوع مثالی بزنیم؛ تجسم این حالت برای شما زمانی بهتر امکان پذیر می شود که با کوله باری بر پشت حرکت می کنید و یا انتهای میله ای را بر نوک انگشت قرارداده و سعی می کنید در حال حرکت آنرا حمل و تعادلش را حفظ کنید.
سوارکار نیز باید به هنگام حرکت اسب به جلو، هماهنگ با سرعت اسب مرکز ثقل خود را به سمت جلو (جهت حرکت اسب) متمایل کند تا حدی که مقداری جلوتر از مرکز ثقل اسب قرار بگیرد و برای حفظ این حالت باید در حالت تعادل کامل در زین قرار داشته باشد، یعنی با اسب حرکت یا حرکتهای اسب را تعقیب کند.
سوارکار باید ابتداء ثقل خود را با اسب هماهنگ کند و سپس نشست خود را بر روی سه نقطه اتکاء تنظیم نماید و در این میان باید توجه داشت که حفظ این دو حالت هماهنگ با یکدیگر امکان پذیر نیست؛ پس باید یکی را برگزید که حالت نیم نشست را بوجود می آورد.
در این حالت سوار خود را به جلوی زین کشیده با پائین دادن پاشنه ها بیشتر اتکاء را بر روی رانها و پهنای ساق مستقر می کند. در حرکتهای آرام (قدم، یورتمه و چهار نعل جمع) این تضاد چندان مشهود نیست ولی این مشکل عدم هماهنگی ثقل را در سوارهای مبتدی و یا بدرستی آموزش ندیده به وضوح می توان دید.
هماهنگی سوارکار با اسب به هنگام اسب دوانی و یا پرش که سوارکار ثقل خود را کاملا به جلو می کشد، ارائه یک نمایش نیست بلکه کمکی است به اسب برای بهبود دویدن و یا بهتر پریدن.
نکته پایانی و مهم این که سوارکار ابتدا اسب را کمک می کند تا متعادل و متوازن حرکت کند و هر چه مراحل آموزش پیشرفته تر می شود ، این هماهنگی بیشتر می شود و در نهایت به جائی می رسد که سوار قادر می شود به نفع حرکت دلخواه خود تعادل اسب را بر هم زده و او را با ثقل خود هماهنگ کند. (با تخلیص از آفتاب)
